(dit is een waargebeurd verhaal, dit is een van de schrijnende verhalen die we meemaken bij gezinnen - stockfoto's en namen zijn niet echt. Deze zijn wegens privacy aangepast)
Mira dreigde te blijven zitten – maar viel níet tussen wal en schip.
Mira was 11, bijna 12, toen ze begon aan groep 8. Maar waar haar klasgenoten enthousiast uitkeken naar de musical, kamp en de brugklas, kreeg Mira al vroeg in het schooljaar te horen: als het zo doorgaat, blijf je zitten.
Mira deed haar best. Ze wilde niets liever dan gewoon mee met haar vriendinnen. Maar door haar thuissituatie ging het niet goed op school.
Haar ouders zaten midden in een pijnlijke scheiding. Haar moeder bleef achter met schulden, een leeg huis en kinderen die haar steeds vaker in tranen zagen. Rekeningen bleven liggen. De koelkast was vaak half leeg. En de stilte in huis zei meer dan woorden ooit konden.
Mira voelde alles. De spanning. De vermoeidheid. De zorgen van haar moeder. Ze sliep slecht, vergat dingen, had hoofdpijn, haalde slechte cijfers.
Op school dachten ze dat ze haar motivatie kwijt was. Een meisje van 11 dat symptomen van een depressie of burn-out vertoonde.
Dit was het moment dat Leergeld werd ingeschakeld. En gelukkig net op tijd!
We hielpen haar moeder met aanvragen, regelingen en vooral: overzicht. We schakelden extra hulp in via partners. We gaven haar weer ademruimte.
Voor Mira regelden we wat ze nú nodig had: een fiets om zelf naar school te kunnen. Een laptop voor haar huiswerk. En toegang tot het Master Je Money-programma – waarin ze op een speelse manier leerde omgaan met geld, keuzes maken en weer geloof kreeg in haar eigen toekomst. Ook gaven we Mira de ruimte om te praten en heeft ook ze doorverwijzingen gekregen naar jeugd hulp instanties waar we nauw mee samenwerken.
Langzaam begon er iets te veranderen.
Mira werd weer zichtbaar in de klas. Ze durfde vragen te stellen. Ze had weer energie. En ze begon weer te lachen. Uiteindelijk haalde ze haar jaar. Ze ging over. En ze liep – met haar vriendinnen – toch nog de brugklas in.
Toen haar nieuwe klas een project deed over wat je later wilt worden, schreef Mira:
“Ik wil juf worden. Zodat ik kinderen kan helpen die zich net zo verdrietig voelen als ik.”
En dat is waarom wij dit werk doen.
Niet pas als het te laat is. Maar precies op het moment dat het nog kan!
